نمایش خانگی/مهرداد شهبازی: با «مسخره باز» نوعی تنوع وارد فضای جشنواره سی و هفتم فجر شده است؛ تنوعی که محصول دست یک کارگردان تئاتر است.
در بررسی فیلم «مسخره باز» باید سابقه تئاتری همایون غنی زاده را مدنظر داشت چون دقت در طراحی صحنه و چیدمان نماها، تحسین دارد! هر چه جلوتر میرویم، این ظرافت بیشتر خودش را نشان میدهد و خلأ بعد دوم یعنی فقدان سینمایی اثر را پوشش میدهد!
غنی زاده بسان “می سی سی پی…” صحنه ای منظم برای مرور وسوسه های ذهنیش چیده و فیلمبردارش علی قاضی را هم در خدمت همین وسوسه ها قرار داده تا با تغییر پیاپی جای دوربین، رسانایی بسازد برای انتقال اغتشاشات از ذهن خود به مخاطب!
مشکلات فیلم کم نیست و بخصوص مطول بودن اثر. ۲۵ دقیقه میگذرد تا نمای دوم سلمانی را ببینیم، یک ساعت میگذرد تا نمای اصلی بشود سن تئاتر و دو ساعت میگذرد تا پایان بندی شکل گیرد! زمان زیادی نیست؟ اگر فقط برای نمایش در محفلی خاص همچون سینماتکها تولید شده، خیر! وگرنه بیهودگی مطلق است!
نمادبازیهای فیلم هم از جایی به بعد بدجوری سوهان اعصاب است؛ نماد میخواهید؟ دیکتاتوری؟ جبر جغرافیا؟ کانال متصل به دریا؟ اصرار بر تراشیدن سبیل خلق الله؟
