نمایش خانگی/پیمان مقیمی: آوای جادویی را باید تازه ترین برنامه وامدار استیج‌های آن ور آبی دانست. رونق شبکه های فارسی زبان ماهواره ای در یک دهه اخیر موجبات راه اندازی استیج های استعدادیابی مختلفی شده که اغلب کپی‌بردار نمونه های آمریکایی هستند ولی مصداق محصولات چینی که دو نوع های‌کپی و لو‌کپی دارند این شبکه‌ها سعی دارند که های‌کپی باشند و همین است که زود هم مشتری پیدا می‌کنند.
درست نقطه مقابل استیج های مختلف داخلی از عصرجدید تا شب کوک و بندبازی و… و حالا آوای جادویی که به جای کپی برداری از اصل به دنبال کپی از نمونه شبکه های ماهواره ای فارسی زبان می‌روند و این طور می‌شود که کپی اندر کپی رخ داده و می‌آیند و می‌روند بدون ذره ای جلو بردن استانداردهای برنامه‌سازی.
فقط به طور مصداقی بحث داوری در آوای جادویی را مرور کنیم همه چیز دستمان می‌آید. سطح مسابقه پایین است و نه فقط به خاطر عدم علاقه برای جذب هنرجویان واقعا مستعد بلکه به خاطر سطح پایین تیم داوری برنامه. در میان این همه موزیسین و خواننده و تنظیم کننده حرفه ای و بعضا جریان ساز داخلی، متاسفانه افرادی به عنوان داور آوای جادویی انتخاب شده اند که بعضا هویت خودشان به عنوان هنرمند مولف زیر علامت سوال است.
درنظر بگیرید که رضا صادقی که خودش بعد از دو دهه همچنان به مشکی رنگ عشقه… می‌نازد یا به وایسا دنیا- که مرهون تنظیم سیروان است- آمده و بناست جوانانی را داوری کند که گاهی اوج صدای شان به مراتب بهتر از خود صادقی است؛ برای همین است که صادقی بارها وبارها حین داوری به این جمله تکراری بسنده کرده که “شما بهتر از خواننده اصلی نمیخوانید پس بهتر است که مردود شوید!”
دیگر داور بلاتکلیف آوای جادویی، محمد معتمدی است که تقریبا هیچ قطعه هیت به معنای عام ندارد و در داوری هم مدام سعی می‌کند گل بگوید و گل بشنود و دریغ از یک خط تحلیل تخصصی درباره اجرای خواننده.
رضا یزدانی هرچند بیش از صادقی و معتمدی، کار کرده و بالاخره چند قطعه خاطره ساز هم دارد ولی سبک راک‌پاپ ی که یزدانی به آن شهره است نیز محدودیت‌های خود را دارد و او فقط می‌تواند درباره هنرجویانی نظر دهد که دنبال تلفیقند.
این وسط فقط محمد اصفهانی است که واقعا برازنده داوری است ولی حجب و حیای ایشان و بگومگوهای ساختگی صادقی-یزدانی، باعث می‌شود اصفهانی هم به ندرت بتواند از تجربیات خودش برای هنرجویان بگوید.
کل‌کل و کری‌خوانی نه اینکه بد باشد ولی توقع از یک استیج استعدادیابی در زمینه موسیقی آن است که داوران آن چیزکی هم به دانش موسیقایی مخاطبان بیفزایند. نمونه‌اش بیژن مرتضوی در یک استیج ماهواره‌ای که حتی حین کل‌کل با کامیار احمدزاده باز چند خطی نظر تخصصی می‌داد تا هم مخاطب و هم هنرجو دست خالی از برنامه بیرون نروند.
می‌گویند که آوای جادویی بنا بوده ابتدا در رسانه ملی روی آنتن برود و برای همین در انتخاب داور برای آن محدودیت وجود داشته ولی چرا در میان چهار داور حتی یک آهنگساز یا تنظیم کننده حرفه ای نیست! بندبازی حداقل یکی مثل بهروز صفاریان را داشت با ده ها قطعه ماندگار یا امید حاجیلی که خبره سازهای بادی است ولی آوای جادویی، افرادی را به عنوان داور قرار داده که بعضا اوج هنرشان، کاور کردن قطعه‌ای است که سلن دیون کانادایی برای تایتانیک خوانده بود!
