نمایش خانگی/وحید مشکات: به اعتقاد بسیاری حتی حضور «بیست و سه نفر» در جشنواره سی و هفتم بیش از آن که نمادی باشد بر کیفیت فیلم نمادیست بر جایگاه ویژه ارگانهای خاص در جشنواره های مطرح وطنی.
«بیست و سه نفر» بلحاظ داستان و حتی تکنیک و ساختار شبیه یک تله فیلم یا یک مینی سریال است که اگر از تلویزیون پخش میشد میتوانست مورد توجه هم قرار گیرد ولی چرا چنین فیلمی باید از جشنواره سربرآورد؟
«بیست و سه نفر» اوج و فرود چندانی ندارد و همین هم عاملی میشود بر آن که فیلم خسته کننده به نظر برسد ولی یکی از نکات مثبت فیلم این است که برخلاف بسیاری از فیلمهای امسال جشنواره، از فرم‌های غیرمعمول و بی‌ربط اجرایی در فیلمبرداری و تدوین استفاده نکرده است و اکثر نماها با دوربین ثابت گرفته شده است. البته در سکانس‌های معدودی از فیلم، دوربین روی دست و نمای نزدیک از چهره اسرای نوجوان با حرکت اسلوموشن قصد دارد تاثیر بیشتری بر مخاطب بگذارد که ناموفق است.
در پرده میانی، ماجرای دیدار بیستوسه نفر با صدام به خوبی اجرا شده است. اما در ادامه، موقعیت‌های مختلف داستانی به تکرار می‌انجامد. اسرای نوجوان، به مرور از زندان خسته شده‌اند و به هر نحوی با تصمیمات مسوولان زندان مخالفت میکنند. این مخالفت و اعتراض، بدون هیچگونه خلاقیت و نوآوری در روایت داستان از جایی تماشاگر را خسته میکند. البته در دو سکانس فلاش‌بک، شرح مصایبی که بر ملاصالح رفته است را می‌بینیم که کمی از تکرار و ملال‌آور بودن داستان کم میکند.
معمولا نویسنده در درام‌هایی که ماجرای‌شان در زندان میگذرد و شخصیت‌های اصلی داستان کم نیستند، کار سختی پیش رو دارد. بدین معنی که برای اکثر این کاراکترها می‌بایست شخصیتی متمایز از دیگران ترسیم کند. همچنین برای شخصیت‌های منفی قصه و زندان‌بان‌ها و رییس زندان هم خلق کاراکتری متفاوت که تماشاگر را جذب کند، ضروری است. صرف این قضیه که تعدادی نوجوان در بازداشتگاه عراقی‌ها اسیرند و هر کدام گاهی یک جمله اعتراضی به زبان می‌آورند و تعدادی زندان‌بان آنان را کتک می‌زنند، متضمن جذابیت و کشش داستان نیست.
