نمایش خانگی/وحید مشکات: «قصرشیرین» ادامه منطقی مسیری است که رضا میرکریمی با «امروز» شروع کرده و با «دختر» ادامه داد؛ نمایش «قصرشیرین» در جشنواره بیش از آن که سندی شود برای روند روبه جلوی میرکریمی حکایت از گرفتاری میرکریمی در همان بازی صامتی داری که با «امروز» شروع کرد.
وقتی سینما به ابزار دیالوگ به عنوان وسیله ای برای ایجاد ارتباط نگاه میکند چرا «قصرشیرین» و اساسا میرکریمی علاقه ای به استفاده از این ابزار برای فیلمسازی ندارد و در دام نوعی لال بازی می افتد که بیش از آن که سندی بر مدرنیته باشد، مدرن نمایی است برای فریب مخاطبی که برای تماشای یک روایت کلاسیک پدر-فرزندی به سینما آمده است.
میرکریمی در قالب سه‌گانه «لال بازی» فیلم‌هایی دروغ‌گو با لحنی عبوس و فاقد حس طنز می‌سازد که متظاهر به انسان‌دوستی و مواجهه انسانی با مسائل پیچیده اجتماعی هستند اما در باطن و ناخودآگاه همان انگاره‌های زشت و ضدانسانی موجود در سینمای معاصر ایران را برجسته کرده و در جمع‌بندی تماتیک به تایید دیکتاتوری مردانه می‌رسند. فیلم‌هایی بدون سیر و چشم‌انداز دراماتیک که به تقلیدهایی بی‌منطق و میانمایه از سینمای پربار عباس کیارستمی می‌مانند. بعبارت بهتر شبح کیارستمی و میل به هنری‌نمایی طبیعت سینمای میرکریمی را در گذر زمان نابود کرده.
اینکه «قصرشیرین» در جشنواره سی و هفتم فجر و در میان مخاطبان چندان مورد توجه قرار نمیگیرد ناشی از همین مدرن نمایی است وگرنه اگر با تمرکز بیشتر بر فیلمنامه، میرکریمی به سمت روایت یک داستان پراوج و فرود از زندگی پدری مستبد و فرزندانش میرود یقینا فیلمش قابل تحملتر میشد.
