نمایش خانگی/روح الله حسینی: «قسم» هم به مانند فیلم قبلی محسن تنابنده یعنی «گینس» و همچنین سریال «پایتخت» که موفقترین کار تنابنده است براساس یک سفر ساخته شده است.
اینکه تنابنده سعی میکند حین ساخت فیلم، جاه طلبیهایی مانند پرتاب اتوبوس به داخل یک استخر پرآب داشته باشد خیلی هم خوب است و نشان دهنده تفاوت دیدگاه تنابنده با کارگردانان پیرو و اسباب بالا رفتن کیفی جشنواره سی و هفتم شده است.
با این حال مشکل اصلی تنابنده در داستان پردازی «قسم» است که پر شده از دیالوگهای پرسروصدا و گوشخراش که به جای آن که مخاطب را به درک کاراکترها برساند آنها را از فیلم زده میکند.
وایت فیلم «قسم» درباره دو خواهر با نام راضیه و مرضیه (مهناز افشار) است که تصور می‌کنند خواهرشان رضوانه بدست شوهرش، بهمن (مهران احمدی) به قتل رسیده است. مرضیه اهالی فامیل را با اتوبوس جمع میکند که به مشهد بروند تا در دادگاه علیه بهمن قسم بخورند تا راضیه و مرضیه، شوهر خواهرشان را به جرم قتل قصاص کنند.
طبیعی است وقتی یک اتوبوس بازیگر را با یک مجادله طولانی درباره قتل یک زن، در مقابل یکدیگر قرار می‌دهیم، آنقدر حجم دیالوگهای افزایش پیدا میکند، که به صورت طبیعی از حجم قصه کاسته می‌شود. بنای روایت هم مجادله، کشمکش و دیالوگهای فراوانی است که از دهانه یک مسلسل شلیک می‌شوند. کافیست صدای یکی از تیرها شنیده نشود.
در این صورت کل درام برای مخاطب گنگ و بی معنی می‌شود. قصه فیلم به قدری شلوغ است که تماشاگر باید حوصله کافی داشته باشد که از میان کلی بحث و جدل میان اعضا خانواده مقتوله، در یک اتوبوس با میزانسن‌های تکرار شونده، گذشته، حال و آینده یک رویداد را کشف کند!
