نمایش خانگی/شهاب کاظمی: سعی کردیم به برنامه منبع وفادار باشیم اما الان به این نتیجه رسیده‌ام که این طرح ایراداتی دارد و اگر بنا بر ادامه تولید برنامه باشد قطعاً تغییراتی ایجاد خواهیم کرد چرا که این طرح ایرادات جدی دارد.

حامد جوادزاده کارگردان و تهیه ‌کننده مسابقه #صداتو که از طریق فیلیمو عرضه میگردد با بیان مطلب فوق به ایلنا گفت: این برنامه بر اساس یک طرح کره‌ای ساخته شده و در واقع گروه رسانه‌ای سی جی این طرح را به کشورهای زیادی فروخته‌اند و هر کس هم بر اساس علاقه خودش آن را پیاده‌سازی کرده است. به نظر من زیباترین شکلی که این برنامه اجرا شده در شبکه فاکس آمریکاست که نامش «I Can See Your Voice» به معنای «من می‌تونم صداتو ببینم» و ما عنوان «صداتو» را هم از همین نام انتخاب کردیم.

وی ادامه داد: مهم‌ترین ایراد برنامه این است که اجراکننده خودش در جایزه هیچ نقشی ندارد یا کمک‌کننده‌ها هیچ نفع و ضرری از نظری که می‌دهند متوجهشان نمی‌شود در حالیکه اگر آن‌ها هم با نظرات اشتباهشان متضرر شوند یا نظر درست به نفعشان باشد هیجان مسابقه بالا می‌رود. در واقع کمک‌کننده اگر اصرار دارد که شرکت‌کننده با او هم‌نظر باشد در مجازات یا منفعت جایزه باید شریک باشد که البته توضیحاتی دارد که بحث را طولانی می‌کند اما در صورت ادامه داشتن این برنامه این تغییرات انجام خواهد شد. با تجربه‌ای که در ساخت «صداتو» داشتم به این نتیجه رسیدم که طرح اصلی «I Can See Your Voice» ایرادات جدی دارد.

او افزود: هنوز برای تغییر کمک‌کننده‌ها تصمیمی گرفته نشده و البته همچنان ساخت فصل بعدی به قطعیت نرسیده است. در انتخاب کمک‌کننده‌ها باید بگویم که ما گزینه‌های زیادی نداشتیم،‌ افراد باید خوش بیان، متخصص و باهوش باشند. این افراد باید بتوانند در لحظه واکنش نشان دهند چرا که خودشان نمی‌دانند با چه چیزی مواجه خواهند شد. در واقع ما قاعده و قانونی طراحی کرده‌ایم و بعد تصاویر را ضبط کرده‌ایم. باید افرادی که روی صندلی کمک‌کننده می‌نشینند افرادی با قدرت اجرای بالا باشند و به همین دلیل ما در انتخاب‌هایمان محدودیت داشتیم.

جوادزاده با اشاره به حواشی پیرامون انتخاب شرکت‌کنندگان گفت: دست ما آنقدر باز نبود که بتوانیم فراخوان دهیم و از همه آدم‌ها تست بگیریم. ما سعی کردیم از دوستان و اطرافیانمان بخواهیم کسانی که مایل به حضور در این برنامه هستند را با معیارهایی مثل ظاهر مناسب، خوش بیان، خوش برخورد و باهوش بودن به برنامه ما معرفی کنند. ما از 35 نفر تست گرفتیم و از بین این افراد 12 نفر را انتخاب کردیم. ما به دلایل محدودیت‌هایی که داشتیم از محیط نزدیک خودمان انتخاب کردیم و جایزه‌ای که داده می‌شود هم از بیت‌المال نیست. وظیفه من ساخت یک برنامه جذاب بود که فکر می‌کنم در ساخت چنین برنامه‌ای موفق بودم.

نمایش خانگی/هانیه مظفری: سریال آمستردام از تازه ترین سریال های شبکه خانگی است که سعی کرده در داستان پرشخصیت خود، روایتی ارائه دهد از زدوبندهای خلافکاران با پز عالی و جیب عالی.

آمستردام از نظر پرداخت تصویری، بسیار مشابه برخی سریال های لاکچری این سال‌هاست و انگاری می‌خواهد با کُدی مرسوم در ملودرام های پلتفرم ها، مخاطب را وارد سریال کند.

بعد از ورود اولیه است که کم کم تیپ های اقتصادی مهلک وارد سریال می‌شوند، افرادی غرق در پول هایی که نه از راه مشروع که اغلب ناشی از بیزنس هایی آلوده است. بیزنسمن هایی که برای شستشوی پولها در همه کاری وارد میشوند؛ از حراج تا ورزش و…

مسعود قراگوزلو کارگردان آمستردام هرچند قبلا هم تجربیات کارگردانی تعدادی فیلم ویدیویی داشته ولی آمستردام را باید اولین تجربه جدی او در برخورد با مخاطب عام دانست.

رایگان بودن محصولات پلتفرم تماشاخونه باعث شده سریال آمستردام از همین ابتدای کار در شمار سریال های پرمخاطب باشد و همین بالا بودن مخاطب قاعدتا، نقد و نظر را بابت کار بالا میبرد و در این بین به اندازه نظرات همراه، نظرات مخالف هم وجود دارد و کارگردان اگر قدری رندانه عمل کند باید این مخالفان را بیشتر دریابد.

آمستردام بابت گنگ بودن ابتدایی تا حدودی انتقادبرانگیز بوده ولی هرچه بیشتر گذشته، داستان بیشتر راه می افتد، خط و ربط آدم‌ها بیشتر معلوم می‌شود و پیچ و گردش رفتاری معنای بیشتری پیدا می‌کند و همین که ماجراهای تولید و قاچاق آمستردام روشن می‌شود ضرباهنگ بالاتر می‌رود.

بازی های آمستردام گاهی خیلی آرام و درونگرایی دارد مثل بازی مهدی سلطانی و گاهی خیلی اغراق زده نظیر مجتبی پیرزاده و این تنوع تیپیکال سریال احتمالا تمهیدی بوده برای آن که دایره مخاطبان بیشتر شود‌.

آمستردام اگر در آشکار گویی پیرامون عقبه سلاطین پولشویی بتواند با چفت و بست های منطق پذیر پیش رود خواهد توانست مخاطب خود را افزایش دهد…

نمایش خانگی/خدیجه زمانیان: کتاب «تو خداداد عزیزی هستی؛ پا به توپ از رضاییه تا ملبورن» نوشته جواد رستم زاده روزنامه نگار ورزشی به تازگی به چاپ سوم رسیده است؛ کتابی که می‌تواند رفرنس مناسب باشد برای تولید سریالی جذاب حول زندگی خداداد.

خدیجه زمانیان روزنامه نگار باسابقه به بهانه چاپ سوم این کتاب و سالروز تولد خداد عزیزی گفتگویی درباره این کتاب با راوی آن انجام داده که برای انتشار در اختیار مهر قرار گرفته است.

در ادامه مشروح این گفتگو را می‌خوانیم:

* چه شد پیشنهاد نوشتن زندگی‌نامه‌تان را پذیرفتید؟
من از اول خیلی راغب به این کار نبودم و پیشنهادهای زیادی هم برای نوشتن کتاب و ساخت فیلم و مستند داشتم اما تن ندادم تا اینکه جواد رستم‌زاده پیشنهاد نوشتن کتاب را مطرح کرد؛ رستم‌زاده را سالیان سال می‌شناسم. جز معدود خبرنگارهایی بود که در بدترین و بهترین شرایط همیشه با او گفتگو می‌کردم. وقتی او پیشنهاد کتاب را مطرح کرد به ندای درونی و قلبی ام اعتماد کردم و جواب مثبت دادم.

* پس بیشتر به دلیل حس اعتماد به نویسنده بود که این پیشنهاد را پذیرفتید؟
بله! چون من راحت نمی‌توانم اعتماد کنم و درباره صداقت کاری و رفتاری آدم‌های اطرافم سخت باور هستم اما جواد رستم‌زاده را می‌شناختم همین شناخت، باعث شد زیاد درباره نتیجه کار فکر نکنم و بدون سبک، سنگین کردن به قلبم رجوع کردم و بنا بر اعتمادی که داشتم به او جواب مثبت دادم. من همه تصمیم‌های زندگی ام همینطور بوده به ندای قلبم گوش دادم اگر دلم به کاری راضی بوده، انجام دادم و اگر برای انجام کاری با من نبوده آن کار را انجام ندادم.

* نظرتان درباره نتیجه کار و آنچه منتشر شده، چیست؟
این کتاب در حقیقت، نتیجه زحمات نویسنده‌اش است. جواد (رستم‌زاده) آنچه سالیان سال در حوزه رسانه و ورزش کسب کرده با شناختی که از من به عنوان دوست و ورزشکار ملی، داشته در این کتاب گردآورده است بنابراین کتاب اگر افتخاری کسب کند برای اوست. من فقط گاهی عکس برایش می‌فرستادم و اگر سوالی داشت و اطلاعاتش در مورد موضوعی کامل نبود، جزئیات بیشتری در اختیارش می‌گذاشتم چون همان اندازه که من از او شناخت دارم، او بیشتر من را می‌شناسد.

* کدام بخش‌های کتاب بیشتر به دل شما نشست؟
ابتدای کتاب با سرفصل «تولد یک ستاره» که به دوران کودکی من و زندگی در روستا پرداخته را بسیار دوست داشتم. این قسمت به شرح دوران کودکی من، پدر و مادرم و خانواده پرداخته است که خواندنش برای من لطف خاصی داشت. عکس‌های کتاب واقعاً جذاب بود مخصوصاً عکس پدرم در ۷۰ سالگی که در مقایسه با این سال‌ها، بسیار قبراق و سرحال است یا عکس‌های زمانی که من در راه‌آهن بازی می‌کردم یا در آلمان. احتمالاً رستم‌زاده برای اینکه به عکس‌ها دسترسی پیدا کند زحمات زیادی کشیده که البته جذابیت کتاب را هم چند برابر کرده است. این کتاب برآمده از واقعیت‌های زندگی من و انعکاس زندگی ورزشی من است. اگر کسی درباره فراز و فرودهای زندگی من، علت تصمیم‌ها و انتخاب‌های من سوالی داشت با خواندن این کتاب به پاسخ‌ها می‌رسد. خیلی‌ها از من می‌پرسند چرا من دیر به تیم ملی دعوت شدم یا چرا زود تیم ملی را ترک کردم؟ جواب همه این سوال‌ها در کتاب آمده است.

* بی‌پروایی که شما در مسیر ورزشی‌تان داشته‌اید در این کتاب هم دیده می‌شود؟
بله و باز هم تاکید می‌کنم همه آنچه نوشته شده واقعیت‌های زندگی من است.
بی‌پروایی های زندگی ورزشی من هم تاآنجا که فضای مکتوب به نویسنده اجازه داده، منعکس شده! خب وقایعی را نمی‌شد شرح و بسط بیشتری داد و آن هم احتمالاً به خاطر مجوزهایی است که کتاب باید می‌گرفته تا منتشر شود که البته زیاد هم نبود! مثلاً اتفاقاتی که برای سربازی من افتاد خیلی بیشتر از آن چیزی بود که در کتاب منعکس شده است.

* قبل از انتشار کتاب، پوسترهای شما به عنوان یک فوتبالیست در خانه‌ها بود و بازی‌های شما هم پخش می‌شده و حالا چهره خداداد عزیزی بر جلد یک کتاب است که نشسته در قفسه‌های کتاب.
ورود به این مسیر تجربه تازه‌ای برای من بود. وقتی داستان زندگی‌ام را از نگاه دیگری خواندم، لذت بردم تجربه‌هایی که من از سر گذرانده بودم حالا همه یکجا جمع شده بود. من کتاب را دوست داشتم و امیدوارم مردم هم دوست داشته باشند.

* چه بازخوردی از سوی مردم و یا مدیران فوتبالی دریافت کردید. عنوان‌های زیادی در کتاب آمده اعم از اسم و پُست که حالا با خواندن این کتاب چهره آنها برای مردم کمی شفاف شده است!
کتاب تازه چاپ شده و هنوز نمی‌شود قاطعانه درباره بازخورد مردم و مخاطب صحبت کرد. اما این کتاب اگر آن قدر چاپ شود که یک نسخه از آن در هر خانه‌ای باشد، باز هم فرقی به حال فوتبال ما نمی‌کند چون دنیای مدیریت در فوتبال ما و کلاً دنیای فوتبال، دنیایی مافیایی است و افراد با رانت و رابطه روی کرسی‌های ورزشی می‌نشینند نه بر اساس شایستگی! به کسی جوابگو هم نیستند. ما هم بواسطه حضور در دنیای ورزش از پشت پرده خیلی مسائل باخبریم و شفاف‌سازی می‌کنیم، حتماً از این انتقادها و شفاف سازی‌ها دلخور می‌شوند و گله هم می‌کنند و برای حذف منتقد، تلاش می‌کنند. اما در نهایت اتفاقی که بخواهد برای فوتبال راهگشا باشد، نمی‌افتد چون مدیران به هیچ مقام و نهادی جوابگو نیستند و مافیای فوتبال قوی‌تر از هر چیزی است که بخواهد مقابل آن بایستد!

* حتماً مطلع هستید که مسائل اقتصادی بر صنعت نشر ما سایه انداخته و گرانی کاغذ و کتاب باعث شده مردم بیشتر از پیش از کتاب و مطالعه فاصله بگیرند. حالا که وارد این حوزه شده‌اید، بگویید حضور سلبریتی‌ها مخصوصاً چهره‌های ورزشی، چقدر می‌تواند به صنعت نشر ما و ترویج کتابخوانی کمک کند؟
باید از فضای مجازی برای این مساله استفاده کرد. فضای مجازی فضای شلوغ و پرمخاطبی است البته من زیاد در فضای مجازی نیستم چون فکر می‌کنم این فضا آلوده است اما در این فضا، سلبریتی ها حضور دارند و بواسطه همین حضور بیشتر از همه در معرض فحش یا تعریف و تمجید هم قرار می‌گیرند. باید چهره‌های ورزشی و هنری اجازه دهند زندگی آنها نوشته شود چون خواندن زندگی نامه این افراد برای مردم همیشه جذاب بوده است. مردم دوست دارند با نوع زندگی این افراد و مسیری که طی کردند آشنا شوند. وقتی کتابی بر اساس زندگی افراد شناخته شده، نوشته شود مسلماً آنها برایش تبلیغ می‌کنند و به این صورت کتاب ترویج می‌شود. یک راهش حتماً همین است. ما در آکادمی فوتبال این کتاب را به همه هدیه می‌دهیم تا به نوعی از کتاب حمایت کنیم. بچه‌هایی که عشق فوتبال دارند این کتاب را می‌خوانند و متوجه می‌شوند جایی که من الان هستم به آسانی به دست نیامده و با سختی همراه بوده پس با انگیزه و امید بیشتری ادامه می‌دهند. این اتفاق در حوزه هنر و سینما و موسیقی هم می‌تواند بیفتد و مؤثر باشد. به هرحال کتاب همیشه مخاطب دارد اما تعداد کسانی که مطالعه می‌کنند، کم است. اگر قرار است خواننده بیشتر شود سلبریتی ها می‌توانند کمک کنند حالا چه در جهت چاپ زندگی نامه‌هایشان همکاری کنند و یا در جهت معرفی و تبلیغ هر کتابی که می‌دانند خواندنش، خوب و مفید است.

* خود شما در مواجهه‌ای که با نوجوانان دارید چقدر راجع به این مساله دغدغه دارید؟
من در آکامی خیلی درباره این موضوع صحبت می‌کنم و همیشه روی دو مساله تاکید دارم اول ارتباط با خانواده و احترام به بزرگ‌تر و بعد هم جدی گرفتن تحصیل و مطالعه. همیشه هم گفته‌ام فوتبالیستِ با سواد، مسیر رشد بیشتری دارد تا فوتبالیستی که به درس و تحصیل اهمیت نداده و آن‌قدر درباره این دو موضوع دغدغه دارم که در کتاب هم منعکس شده!

نمایش خانگی/رضا اورنگ: نمی‌دانم با برخی حذفیاتی که در خروجی سریال مواجه بودیم، هنوز هم می‌شود «سیاه‌چاله» را سریالی طنز دانست یا نه. پروین(کاراکتر م در سریال) شخصیتی بود که موقعیت‌های طنز زیادی را در سریال ایجاد کرد و می‌توانست مخاطب را بخنداند اما بخشی از پلان‌ها و دیالوگ‌های پروین در سریال دچار سانسور شد.

شهره سلطانی بازیگر سریال سیاه‌چاله با بیان مطلب فوق به ایسنا گفت: وقتی فیلمنامه را خواندم سادگی و صداقت پروین خیلی برایم جذاب بود و فکر می‌کردم وقتی این کاراکتر را بسازم اتفاقات خوشی برای من به عنوان بازیگری که به دنبال چالش هستم و برای سریال خواهد افتاد.

وی ادامه داد: فیلمنامه‌هایی را در سینما و تلویزیون می‌بینیم که در آنها به موضوعات زیادی پرداخته می‌شود اما یک طنز مردمی مانند «سیاهچاله» دچار چنین تغییرهایی نسبت به فیلمنامه می‌شود.

وی در عین حال درباره تمرین‌های انجام‌شده برای ساخت شخصیت پروین در «سیاه‌چاله» اظهار می کند: ما قبل از اینکه جلوی دوربین برویم خیلی درباره نقش‌ها صحبت می‌کردیم تا شخصیت آنها کامل شود. پروین نقش پررنگی در سریال نداشت اما پتانسیل این را داشت که پررنگ شود به همین دلیل پیش از فیلمبرداری، حسین نمازی به من قول دادند که نقش پررنگ‌تر خواهد شد. وقتی فیلمبرداری شروع شد حسین نمازی، کارگردان «سیاه‌چاله» دست من را باز گذاشت که آنچه را به نظرم می‌آید اجرا کنم اما اگر در خروجی پروین را کمتر می‌بینید به علت حذفیات بی‌دلیل است…

شهره سلطانی در پایان به بازخوردهای سریال «سیاه‌چاله» از زمان پخش تا حالا اشاره می‌کند و می گوید: مردم سریال را دوست دارند و سانسورها، فقط به چشم من بازیگر که در صحنه حضور داشته‌ام آمده است اما تماشاگر از آن خبر نداشته و از سریال لذت می‌برد. دوست داشتم با پروین خنده‌های بیشتری از مخاطب بگیرم و از کار خودم راضی باشم.

نمایش خانگی/مجید ناصری: سریال تازه سروش صحت با عنوان “مگه تموم عمر چند تا بهاره” در شبکه خانگی عرضه شد.

در یک توضیح کوتاه اگر بخواهیم این سریال را ارزیابی کنیم باید بگوییم سریالی است تولیدشده با مختصات صداوسیمای جمهوری اسلامی که عینا می‌توانست به جای شبکه خانگی در صداوسیما هم پخش شود.

از نظر داستانی که کاملا در امتداد سریال‌های لیسانسه ها و فوق لیسانسه ها و شمعدونی ست و همچنان کاظم سیاحی و محمد نادری و… هستند با همان حال و هوا و حالا البته شغل عوض کرده‌اند و یکی مثلا مسافرکش شده و دیگری تیزرساز. حتی مجید یوسفی بازیگر تازه‌کار ترکیبی شده از شمایل هوتن شکیبا و امیر کاظمی در سریال‌های قبلی صحت؛ البته با این تفاوت که او چهره تازه است و تلاش کرده برای تفاوت ولی نفهمیدیم چرا جاهایی که می‌خواهد با قرار گرفتن در تناقض، کمدی بسازد یادآور یوسف تیموری است؟

از نظر ساختاری، هم همچنان همان اغراق در خوش آب و رنگی کارهای قبلی صحت نمایان است؛ لوکیشن اصلی همچنان یک آپارتمان دهه هفتادی است که ازقضا حیاط بزرگ و تراسی هم دارد و شخصیت های اصلی عمدتا در آن ساکن هستند و البته هرازگاهی ورود به دکورهایی به نام کافه یا آفیس و گاهی نیز نماهای استودیویی مثلا داخل خودرو!  همچنان آن پاساژهای میانی موزیکال قرار داده شده و اینجا با حضور بمرانی.

از نظر پوشش کاراکترها نیز “مگه تموم عمر چند تا بهاره” کاملا منطبق با موازین پوششی رسانه ملی عمل کرده و از پوستیژ به سران سریال‌های پلتفرم ها و گریم های اغراق آلود بازیگران زن،خبری نیست.

البته اینکه بشود سریالی ساخت که بعد از پخش خانگی در تلویزیون جمهوری اسلامی هم پخش گردد خیلی خوب است ولی می‌شد کلا سریال را برای پخش به تلویزیون داد و خلاص.

سریال تازه سروش صحت مزایایی هم دارد و آن هم استفاده از تعدادی بازیگر جوان و کمتر شناخته شده و ازجمله همان مجید یوسفی که به نظر توانایی نسبی سریال بازی کردن را دارد. سریال سروش صحت یک مزیت دیگر هم دارد و آن هم اینکه خبری از بانوان دماغ سربالا در آن نیست‌. واقعا تب جراحی بینی در میان بازیگران کار را به جایی رسانده که دیگر تشخیص بازیگران تازه کار با هم دشوار و همه شبیه هم شده‌اند ولی در سریال سروش صحت بازیگرانی هستند مثل آناهیتا افشار و گیلدا ویشکی و… که تقریبا هیچ کدام جراحی بینی نداشته اند و این، خودش تمایزی است با انبوه سریال‌های تلویزیونی-پلتفرمی که مملو هستند از جماعت بانوان دماغ سربالا!

نمایش خانگی/مجید ناصری: شوراي صدور پروانه نمایش آثار غیر سینمایی با نمایش 6 عنوان فیلم بلند داستانی و 7 عنوان فیلم مستند و 9 عنوان فیلم کوتاه داستانی موافقت کرد.

در میان پروانه های صادره نام سه بازیگر به چشم می‌خورد که دو تن از آنها برای فیلم ویدیویی پروانه گرفته اند و یکی برای مستند.

شهاب حسینی بازیگر سریال پلیس جوان، پروانه فیلم نرگسی را گرفته و محمود مقامی بازیگر فیلم اخراجی‌ها برای فیلم تنهایی ماه پروانه گرفته است.

سحر جعفری جوزانی بازیگر سریالهای نقطه‌چین و قهوه تلخ پروانه یک مستند را گرفته با عنوان من ۰۳۲۴ بودم!

شورای پروانه نمایش فیلم‌های غیرسینمایی در جلسه اخیر با صدور پروانه نمایش 6  عنوان فیلم بلند داستانی « تنهایی ماه » به تهیه‌کنندگی وحید بیطرفان و کارگردانی محمود مقامی، « نرگسی » به تهیه‌کنندگی شهاب حسینی و کارگردانی پیام اسکندری ، « زندگی شیرین » به تهیه‌کنندگی مجید صدیقی و کارگردانی مجتبی اسپنانی ، « درون ماهی » به تهیه‌کنندگی مسعود وزیری و کارگردانی بهزاد وزیری ، «تداخل » به تهیه‌کنندگی هادی رمضانپور و کارگردانی رضا صفری ، « صفدر و دردانه اش » به تهیه‌کنندگی و کارگردانی یونس بهبودی موافقت کرد.

همچنین 7 اثر مستند « داستان ناتمام یک حزب » به تهیه‌کنندگی و کارگردانی محمد مهدی دزفولی ، « من 0324 بودم »  به تهیه‌کنندگی سحر جعفری جوزانی و کارگردانی مهدی حاجی یوسف، « دختر بابا » به تهیه‌کنندگی و کارگردانی مهسا احمدزاده، مجموعه مستندهای «عهد»، «شاهد»، «بصیر» ،«روایت» و «دریچه» به تهیه‌کنندگی و کارگردانی امین کریمی ، « پهلوان واقعی » به تهیه‌کنندگی و کارگردانی محمد کریمی ، و « ییلاق سرد » به تهیه‌کنندگی و کارگردانی مشترک محمد حسین فلاح زاده ‏ و محسن دانشور پروانه نمایش آثار غیر سینمایی سازمان سینمایی را اخذ کردند.

در این شورا برای 9 اثر کوتاه داستانی « برزخ » به تهیه‌کنندگی یاسر نیکخواه آزاد و کارگردانی علیرضا عزت‌ور ، « من بی‌من » به تهیه‌کنندگی  و کارگردانی محمد غزازانی ، « بستر » به تهیه‌کنندگی  بهزاد مراد حاصل و کارگردانی محمد غزازانی ،«شب می گذرد »، «قلاب» و «کلاهی برای زندگی» به تهیه‌کنندگی و کارگردانی رضا ثابت پور، « 180 درجه» به تهیه‌کنندگی مصطفی خوب رو و کارگردانی سروش خوب رو، «نان نو » به تهیه‌کنندگی مشترک حسین پیرعلمی و محمد غزازانی و کارگردانی حسین پیرعلمی و « موج نو» به تهیه‌کنندگی و کارگردانی علی بنایی طاهری  پروانه نمایش صادر شد.

نمایش خانگی/پیمان مقیمی: سریال قهوه ترک از تازه‌ترین سریال‌های شبکه خانگی است که در همین آغاز سعی کرده با ضرباهنگ بالا به معرفی کاراکترها و مختصات ارتباطی آنها بپردازد‌.

قهوه ترک سریالی دوملیتی است و تا اینجا بخشی عمده از آن در ترکیه گذشته با حداقل ممیزی از آدم‌ها و افعال آنها. قهوه ترک از همان ابتدا بر تفاوت بنیادین دو خواهر دوقلو به عنوان قلابی برای صید مخاطب استفاده کرده.

نقش هر دو خواهر را سارا رسول زاده بازی کرده و تمهیدات تصویری استاندارد برای تصویرسازی دو خواهر کنار هم لحاظ شده. بازی سارا رسول زاده در قهوه ترک بازی بینابینی است مثل بازی امیر جعفری، پیام احمدی نیا، حامد بهداد و دیگران و اساسا سریال یک تم ماجراجویی بینابین دارد یعنی هیچ چیز را صفر و صد نمی بیند و از هر عنصر، تلاش دارد بد و خوب را به‌مقدار ارائه دهد. شاید برای همین باشد که آن رویای رنگین از ترکیه در فیلم و سریال‌های لاکچری‌مآب جای خود را به نوعی سایه‌روشن داده و هم زشتی‌های آن طرف را می‌بینیم و هم زیبایی‌ها.

کارگردانی علیرضا امینی در قهوه ترک یادآور روزهای خوبش در هفت دقیقه تا پاییز و انتهای خیابان هشتم است یعنی بازیگوشی‌های آوانگارد کم شده و جای خود را به نوعی اجرا در خدمت مخاطب داده؛
در این بازگشت به دوران خوب نباید از نقش محمد شایسته تهیه‌کننده قهوه ترک، به سادگی عبور کرد. شایسته به خوبی حس و حال مطلوب مخاطب سریالی دوملیتی را در تولیدی به‌قاعده به سرانجام رسانده و برای همین است که قهوه ترک یکی از پرپلان‌ترین سریال‌های متاخر شبکه خانگی است. فقط درنظر بگیرید که همزمان بسیاری از سریال سازان چپیده اند به داخل یک لوکیشن حیاط‌دار و انبوه افه‌های تصویری بی‌نمک ولی قهوه ترک به سبک سریال‌های استاندارد جهانی بر تنوع لوکیشن به عنوان زیربنای روایت یک داستان پراتفاق تاکید کرده است…

بعد از موفقیت سریال عاشقانه میخواهم زنده بمانم به تهیه‌کنندگی محمد شایسته، انتظار طبیعی از او همین بود که سریالی دوملیتی را جلوتر از روال مرسوم در شبکه خانگی طراحی کرده و قهوه ترک را به گونه ای مخاطب‌پسند از همان ابتدا ارائه کند؛ روندی که باید تا انتها ادامه یابد تا خاطره ای خوش باقی بماند.

نمایش خانگی/حسام‌ ناظری: سریال نیوکمپ از تازه ترین محصولات کمدی شبکه نمایش خانگی است که امیدواری فراوانی به موج سازی آن میرفت ولی سریال با اینکه خط داستانی جالبی دارد نتوانسته چنان که باید انتظارات را برآورده کند.

نیوکمپ را منوچهر هادی به تهیه‌کنندگی زینب تقوایی ساخته و هر دو نفر تجربیات خود را در گونه کمدی دارند و بسیاری گمان می‌کردند این همکاری به یک پیشرفت در گونه کمدی سازی بدل شود.

آنچه در محصول نهایی دربرابرمان قرار دارد سریالی است محصورشده در لوکیشن های حاشیه شهر و خانه های قمرخانمی با انبوه بازیگر در هر نما که می آیند و کلی حرف می‌زنند و هرازگاه داد و فریاد می‌کنند برای خنداندن مخاطب.

الگوی سریالهای حاشیه ای را سالها پیش رضا عطاران در سریال‌های متهم گریخت و بزنگاه و… تجربه کرد و موفق هم بود، عطاران در سریال‌های خود سکانس شلوغ کم نداشت ولی تفاوت آنجا بود که عطاران پله‌پله در کار بازیگری بالا آمده و با افراد مختلفی کار کرده بود و به جز آن زیست شخصی و حشرونشر با آدم های مختلف باعث می‌شد جزئیات زندگی آدم‌های پایین را خوب بشناسد و این، متفاوت است با آنچه در نیوکمپ یا سریال‌های دیگر جریان دارد و صرفا لایه ای ظاهری از حاشیه را ببینیم و انگاری آدم‌های طبقه ای دیگر میک‌آپ شده‌اند تا فقط برای مدتی کوتاه در چنین سریالی ظاهر گردند.

منوچهر هادی کارگردان خوبی است و بخصوص وقتی فیلمنامه های خوب مثل زندگی جای دیگریست و کارگر ساده نیازمندیم در دستش است می‌تواند به خوبی قدرت تصویرسازی دراماتیک را نشان مان دهد ولی در نیوکمپ داستان چندان جذاب و نو نوشته نشده. در توانایی هادی همان نماهای مرتبط با فیلم در فیلم تاریخی فیلم کفایت می‌کند تا عیارش معلوم گردد و انگار خود عادی هم دیگر دلزده از کمدی سازی های تیپیکال بدش نمی آید که تغییر فاز دهد و به سمت تولید بیگ پروداکشن برود.

سوژه نیوکمپ و ماجرای شکایت خانواده ایرانی از یک فوتبالیست جهانی بسیار خواندنی است ولی ای کاش به جای این نماهای شلوغ حاشیه ای یادآور نیسان آبی، ظرفی تازه تدارک می‌شد برای سرو این سوژه…

نمایش خانگی/شهاب کاظمی: رونق شبکه خانگی مرهون آن است که با تولیدات محصولات بومی ارژینال برای مخاطب ایرانی به سمتی برویم که علاوه بر ایرانیان سراسر جهان، بتوانیم ردپایی برای عرضه محصولات پاک ایرانی در کشورهای منطقه پیدا کنیم و به سمتی برویم که بازار عرضه محصولات وطنی گسترده‌تر گردد تا درنهایت بنیه اقتصادی بدنه هنری بالاتر رود و بخش بیشتری از هنرمندان متخصص بتوانند فعالیت داشته باشند.

مهدی یاری تهیه‌کننده شبکه خانگی با بیان مطلب فوق به اطلاعات هفتگی گفت: چه زمانی که در موسسات هنرنمای پارسیان و بعدتر سرورسانه پارسیان در کار پخش محصولات شبکه خانگی بودیم و چه زمانی که وارد فاز تولید شدیم و سریال‌های مختلف را تولید کردیم سعی مان این بود که از تجربیات همکاران موفق خود یاد بگیریم و در عین حال ایرادات خود و همکاران را به درستی رفع کنیم و برای همین بود که سریال‌هایی مختلف در گونه های متنوع مانند گلشیفته، کرگدن، هشتگ خاله سوسکه، سیاوش و… را تولید کردیم که هر کدام در عین نقدهای مرتبط دامنه مخاطب معقولی هم داشت.

وی در چرایی تولید سریال کودک دیو و ماه پیشونی بیان داشت: واقعا هم خودم و هم شریکم صادق یاری، حس کردیم که هرچه بیشتر به سبب پوشاندن کمبودهای شبکه خانگی برویم، بهتر است. الان در شبکه خانگی کلی سریال ملودرام تولید شده و درباره کم و کیف آنها نیز مخاطبان میدانند کمااینکه سریال‌های تاریخی عمدتا عاشقانه-تاریخی هم بوده یا سریال‌های متکی بر چهره های گرانقیمت بوده یا سریال‌هایی با طعنه به اتفاقات سیاسی روز ولی چیزی که کم داریم سریال کودک و نوجوان است پس به سمت تمرکز بر این ژانر رفتیم.

یاری پیرامون اقبال به سریال های کودک گفت: چندی قبل سریال هشتگ خاله سوسکه را عرضه کردیم که کودکان خوششان آمد و با یک برنامه‌ریزی منسجم و با به کارگیری تیم تولیدی متخصص در ژانر کودک سریال دیو و ماه پیشونی را ساختیم که تقریبا مقارن بهار امسال به شبکه خانگی آمد و از همان ابتدا بازخوردهای مناسبی داشت. اگر دنبال صرفا پول درآوردن بودیم می توانستیم یک سریال یا فیلم کمدی روتین بسازیم و سود خوبی هم ببریم ولی چون خودمان قبل از همه با خانواده محصولات مان را تماشا می کنیم ترجیح مان این است که سریال هایی تولید کنیم که فرزندان با خانواده های خود بتوانند سریال‌ها را ببینند و سرگرم شوند.

این تهیه‌کننده تاکید کرد: وقتی با دل تان برای مخاطب کار می کنید مخاطب هم لذت می برد و فقط،کافیست استانداردسازی کنید. استانداردسازی قبل از همه نیاز به فیلمنامه جذاب دارد که در دیو و ماه پیشونی داشتیم. بعد هم که حسین قناعت کارگردان کار با تجربه کافی در ژانر کودک و ساخت فیلم‌های موفق کودک را کنار خود داشتیم که نصف هدف برآورده بود.در بحث پشت صحنه و انتخاب بازیگر و از همه مهمتر کارهای پس تولید در جهت ایجاد کیفیت فانتزی سازی قوی رفتیم به سمت و سوی جذب متخصصان زبده ایرانی که بهترین کیفیت را در همین وطن ارائه می‌دهند‌.

مهدی یاری خاطرنشان ساخت: ابدا دنبال خودنمایی نیستیم و فقط دلمان می‌خواهد کودکان و خانواده ها از سریال راضی باشند که خداراشکر همین طور بوده. همه رفقا و همکاران، کار خود را بلدند! ولی به هر حال برخی نگاه شان از سریال سازی توجیه جلب سرمایه در همان بخش تولید است ولی ما اصلا به دنبال سود در تولید نیستیم و ترجیح می‌دهیم در کارها شریک باشیم و سپس در پخش به سودآوری برسیم. اینکه سریال کودک بسازیم حتما خوب است و خوشبختانه اساتیدی مثل ایرج طهماسب و مرضیه برومند همچنان در این حیطه فعالند و با سریال‌های مهمونی و کلیله و دمنه،تاثیرگذارند. این خیلی خوب هست که رقبای حرفه ای و کهنه‌کار مثل طهماسب داریم که باعث می‌شود تلاش مان بالا رود تا عقب نمانیم و به‌روز باشیم.

مهدی یاری درباره تولید رئالیتی شوی رقابتی-تفریحی دست به مهره گفت: تولید دست به مهره نیز برای پر کردن یک خلاء دیگر در فضای شبکه خانگی است و آن هم نیاز مخاطبان به رئالیتی‌شوهایی که هم سرگرم کنند و هم رقابت های تازه ای را به مخاطب ارائه کنند‌. حتما متوجه‌ هستید که در سال‌های اخیر نوعی از بازی روسی مافیا هم در کافه ها انجام میشود و هم در تلویزیون و هم در شبکه خانگی مجالی شده برای تولید برنامه های ترکیبی مختلف که اتفاقا سرگرم کننده هم هستند و مخاطب خود را دارند. ما سعی کردیم همین سنت را در “دست به مهره” ادامه دهیم البته به نوعی تازه. یعنی به جای اینکه بازی های متداول را ارائه کنیم، با همکاری نویسنده و کارگردان سریال به سمت خلق بازی رفتیم.

یاری درباره میزان موفقیت این رئالیتی شو گفت: به هر حال بدعت در هر تولیدی کمی زمان می برد تا مخاطب را به خود جلب کند‌. البته دست به مهره تقریبا از قسمت اول به لحاظ کمّی، مخاطبان خوبی داشت ولی مخاطبان پیشنهادات مختلفی را برای ادامه کار به ما ارائه دادند که هم شکل بازی ها و هم ایجاد بازی های جدید را شامل می‌شود. امیدواریم که بتوانیم در ادامه از این پیشنهادات برای بهتر کرد برنامه استفاده کنیم.

او افزود: سعی شده بازیگرانی برای دست به مهره انتخاب شوند که اهل بازی هستند و می توانند در گفتگوهای درونی، بازی ها را به نوعی غنا برسانند. شکی هم نیست که حضور افراد شناخته‌شده کمک می‌کند به افزایش پتانسیل اولیه مخاطب. تلاش گروه مان چه پشت صحنه و چه جلوی دوربین ایجاد یک بازی سرگرمی جذاب و مفرح بوده است.

مهدی یاری در پاسخ به این سوال که کیفیت فهلی شبکه خانگی را چطور می بیند گفت: خوشبختانه فضای شبکه خانگی از حالت تک‌صدایی خارج شده و کم کم انحصارها شکسته می‌شود تا افراد بیشتری بتوانند کار کنند و محصول ارائه دهند. در ماه‌های اخیر هم سریال پلیسی بوده هم سریال کمدی و هم سریال تاریخی و هم تاک شو و هم رئالیتی شو و… ولی به نظر خودم همچنان جای سریالسازان مولف در شبکه خانگی خالی است‌. به نظرم باید شرایط را فراهم کرد تا بسیار بیش از اینها نویسندگان و کارگردانان حرفه ای در مدیوم تلویزیون به سمت شبکه خانگی بیایند و باید باور کنیم که در سریال سازی رشد نمی کنیم مگر آن که قبل از هر چیز سناریویی داشته باشیم که در تک تک اپیزودها جذاب باشد. انشاءالله تنوع شبکه خانگی به سمت نوآوری با حضور حرفه ای ها برود تا در آینده نزدیک بتوانیم حتی محصولات مان را به کشورهای همسوی فرهنگی صادر کنیم.