نمایش خانگی/هانیه مظفری: سریال آمستردام از تازه ترین سریال های شبکه خانگی است که سعی کرده در داستان پرشخصیت خود، روایتی ارائه دهد از زدوبندهای خلافکاران با پز عالی و جیب عالی.
آمستردام از نظر پرداخت تصویری، بسیار مشابه برخی سریال های لاکچری این سال‌هاست و انگاری می‌خواهد با کُدی مرسوم در ملودرام های پلتفرم ها، مخاطب را وارد سریال کند.
بعد از ورود اولیه است که کم کم تیپ های اقتصادی مهلک وارد سریال میشوند، افرادی غرق در پول هایی که نه از راه مشروع که اغلب ناشی از بیزنس هایی آلوده است. بیزنسمن هایی که برای شستشوی پولها در همه کاری وارد میشوند؛ از حراج تا ورزش و…
مسعود قراگوزلو کارگردان آمستردام هرچند قبلا هم تجربیات کارگردانی تعدادی فیلم ویدیویی داشته ولی آمستردام را باید اولین تجربه جدی او در برخورد با مخاطب عام دانست.
رایگان بودن محصولات پلتفرم تماشاخونه باعث شده سریال آمستردام از همین ابتدای کار در شمار سریال های پرمخاطب باشد و همین بالا بودن مخاطب قاعدتا، نقد و نظر را بابت کار بالا میبرد و در این بین به اندازه نظرات همراه، نظرات مخالف هم وجود دارد و کارگردان اگر قدری رندانه عمل کند باید این مخالفان را بیشتر دریابد.
آمستردام بابت گنگ بودن ابتدایی تا حدودی انتقادبرانگیز بوده ولی هرچه بیشتر گذشته، داستان بیشتر راه می افتد، خط و ربط آدم‌ها بیشتر معلوم می‌شود و پیچ و گردش رفتاری معنای بیشتری پیدا می‌کند و همین که ماجراهای تولید و قاچاق آمستردام روشن می‌شود ضرباهنگ بالاتر می‌رود.
بازی های آمستردام گاهی خیلی آرام و درونگرایی دارد مثل بازی مهدی سلطانی و گاهی خیلی اغراق زده نظیر مجتبی پیرزاده و این تنوع تیپیکال سریال احتمالا تمهیدی بوده برای آن که دایره مخاطبان بیشتر شود.
آمستردام اگر در آشکار گویی پیرامون عقبه سلاطین پولشویی بتواند با چفت و بست های منطق پذیر پیش رود خواهد توانست مخاطب خود را افزایش دهد…
