وقتی «طلا» نمیتواند انتظارات مخاطبان جشنواره را برآورده کند

نمایش خانگی/وحید مشکات: «طلا» جزو کنجکاوی برانگیزترین فیلمهای جشنواره سی و هفتم فجر بود؛ به لحاظ کارنامه پرویز شهبازی که با «دربند» و «عیار14» توجهات را جلب کرده بود خیلیها انتظار این را داشتند که «طلا» هم فیلم تازه و دست اولی از ارتباطات جوانان این روزگار باشد.

با این حال نسبت به کارنامه خود شهبازی «طلا» فیلم تازه ای نیست و بیشتر یک فیلم واپسگرایانه است که همه موتیفهای آثار سابق شهبازی را یکجا کنار هم ارائه داده است.

هومن سیدی مثل همه کارهای اخیرش در «طلا»عالی است ولی مشکل، کیفیت دراماتیک «طلا» است که در حد و اندازه های بازی هومن نیست و هومن هم انگاری در تعارف با شهبازی مانده و نتوانسته جز متن را اجرا کند.

ایده و طرح تکراری اگر در اجرای تازه به کار گرفته شود قطعا میتواند به بالا بردن کیفیت بینجامد ولی «طلا» بیش از حد گرفتار اندرزگویی سینمای مطلوب ارگانهاست و گاهی چنان به دام نصیحت گرایی می افتد که انگاری در حال تماشای یک سریال تلویزیونی هستیم.

خوبی فیلم این است که میخواهد از واقعیات جامعه و به خصوص سوداگری هایی بگوید که در دل التهابات بازار ارز و طلا شکل گرفت ولی حیف که اجرای سردستی، فیلم را از تبدیل شدن به محصولی درجه یک و مانا بازداشته است.

ارسال یک پاسخ

لطفا دیدگاه خود را وارد کنید!
لطفا نام خود را در اینجا وارد کنید