نمایش خانگی/حسام ناظری: سریال نیوکمپ از تازه ترین محصولات کمدی شبکه نمایش خانگی است که امیدواری فراوانی به موج سازی آن میرفت ولی سریال با اینکه خط داستانی جالبی دارد نتوانسته چنان که باید انتظارات را برآورده کند.
نیوکمپ را منوچهر هادی به تهیه‌کنندگی زینب تقوایی ساخته و هر دو نفر تجربیات خود را در گونه کمدی دارند و بسیاری گمان می‌کردند این همکاری به یک پیشرفت در گونه کمدی سازی بدل شود.
آنچه در محصول نهایی دربرابرمان قرار دارد سریالی است محصورشده در لوکیشن های حاشیه شهر و خانه های قمرخانمی با انبوه بازیگر در هر نما که می آیند و کلی حرف می‌زنند و هرازگاه داد و فریاد می‌کنند برای خنداندن مخاطب.
الگوی سریالهای حاشیه ای را سالها پیش رضا عطاران در سریالهای متهم گریخت و بزنگاه و… تجربه کرد و موفق هم بود، عطاران در سریالهای خود سکانس شلوغ کم نداشت ولی تفاوت آنجا بود که عطاران پله‌پله در کار بازیگری بالا آمده و با افراد مختلفی کار کرده بود و به جز آن زیست شخصی و حشرونشر با آدم های مختلف باعث می‌شد جزئیات زندگی آدم‌های پایین را خوب بشناسد و این، متفاوت است با آنچه در نیوکمپ یا سریالهای دیگر جریان دارد و صرفا لایه ای ظاهری از حاشیه را ببینیم و انگاری آدم‌های طبقه ای دیگر میک‌آپ شده‌اند تا فقط برای مدتی کوتاه در چنین سریالی ظاهر گردند.
منوچهر هادی کارگردان خوبی است و بخصوص وقتی فیلمنامه های خوب مثل زندگی جای دیگریست و کارگر ساده نیازمندیم در دستش است می‌تواند به خوبی قدرت تصویرسازی دراماتیک را نشان مان دهد ولی در نیوکمپ داستان چندان جذاب و نو نوشته نشده. در توانایی هادی همان نماهای مرتبط با فیلم در فیلم تاریخی فیلم کفایت می‌کند تا عیارش معلوم گردد و انگار خود عادی هم دیگر دلزده از کمدی سازی های تیپیکال بدش نمی آید که تغییر فاز دهد و به سمت تولید بیگ پروداکشن برود.
سوژه نیوکمپ و ماجرای شکایت خانواده ایرانی از یک فوتبالیست جهانی بسیار خواندنی است ولی ای کاش به جای این نماهای شلوغ حاشیه ای یادآور نیسان آبی، ظرفی تازه تدارک می‌شد برای سرو این سوژه…
