نمایش خانگی/محمد شاکری: «بنفشه آفریقایی» را میتوان از معدود فیلمهای تابوشکنانه جشنواره جهانی فجر دانست.
البته فیلم نمای پرت و اضافه کم ندارد ولی درک کارگردان از قاب بندی سینمایی حتی در سکانسهای داخلی هم هویداست. حیف که کندی روایت سوهان روح است و فیلم را به محصولی آرشیوی بدل میکند
امان از فاطمه معتمدآریا که همه جا یکجور است و کمترین درکی از التهاب موقعیت داستانی ندارد! انگار همان “آباجان” است یا همان کارگر “اینجا بدون من”!! این است نتیجه درغلتیدن به شعارهای سیاسی بجای ارتقای هنر بازیگری!؟
نقطه قوت اصلی فیلم آن است که موقعیت ملتهب درام به نرمی به تقابل طنازانه دو مرد میرسد و این برای کارگردانی که در سایه همسر تهیه کننده اش توانسته تولید را به انتها برساند نقطه قوت است. فیلم اگر مطول گویی را کنار میگذاشت و تکیه میکرد بر ماجراجوییهای شخصیتهای اصلی قطعا ریتم فیلم منسجمتر میشد.
نیم ساعت ابتدایی بیش از حد وقت تلف کن است! صرف ناهار و شام مدام تا مشخص شدن هویت پیرمرد صامت میتوانست نهایتا در پنج دقیقه جمع شود و از این نماهای اضافی در فیلم کم نیست و اگر حذف شود قطعا کیفیت بالاتر خواهد رفت.
