نمایش خانگی: سینمای جنگ در سالهای اخیر محصول شاخصی ندیده و با وجود بریز و بپاشهای ارگان‌ها و نهادها، متاسفانه به دلیل عدم استفاده از نیروهای زبده چه در نویسندگی و چه در کارگردانی و تولید، نتوانستند اثر ماندگاری خلق کنند.
امیرحسین شریفی تهیه‌کننده باسابقه با بیان مطلب فوق در برنامه سینمامعیار رادیوگفتگو اظهار داشت: سینمای جنگ گرفتار باندبازی شده و فقط یک باند هستند که بودجه هنگفت دراختیار قرار می‌گیرد.
تهیه‌کننده “سیب سرخ حوا” و “پری” تاکید کرد: مدیران تلویزیون چندان تمایلی به تولید سریالهای جنگی ندارند و گرفتار سریالهای آپارتمانی شده‌اند که با حداقل هزینه تولید شود ولی این سریالها نمی‌توانند در تاریخ بمانند. متاسفانه وی‌او‌دی‌ها که بودجه‌های بالایی برای تولید سریال دارند، نیز به تولید سریالهای جنگی علاقه نشان نمی‌دهند چون گمان می‌کنند سرمایه تولید برنمی‌گردد در صورتی که سریال باکیفیت جنگی حتما برگشت سرمایه خواهد داشت. چرا بودجه‌های هنگفت سامانه‌های وی‌او‌دی، صرف روایت داستان‌های جذاب دفاع مقدس نمی‌شود؟
این تهیه‌کننده درباره تجربیات خودش از ژانر جنگ گفت: “هور در آتش” را کاملا روی آب و با انبوه نماهای جنگی و داستان‌هایی واقعی از دل جنگ ساختیم با ۳۷۰ میلیون تومان ولی همان فیلم را الان با ۲۰میلیارد هم نمی‌شود ساخت!!
وی ادامه داد: “اشک سرما” را در داخل بایکوت کردند فقط به خاطر استفاده از گلشیفته فراهانی ولی در مدارس سینمایی اروپا به‌عنوان نمونه‌‌ای از نگاه انسانی به جنگ، مورد تحلیل قرار گرفت.
تهیه‌کننده “شب دهم” و “الماس بنفش” بیان داشت: اکنون هم میشود فیلم جنگی خوب با قصه رئالیستی با حدودا ۵ میلیارد و با بازیگران تئاتری ساخت وگرنه اگر بازیگر میلیاردی بیاورید معلوم است که زیر ۱۰میلیارد نمی‌شود فیلم ساخت.
شریفی ادامه داد: متاسفانه گرفتاری‌های اقتصادی موجب شده که همه به فکر جیب خود باشند و وقتی برای انتخاب بازیگر، سراغ همکاران می‌رویم همه دستمزدهای هنگفت می‌خواهند و همین میشود که قصه‌های خوب به تولید نمی‌رسند یا به تولید ناقص می‌رسند.
امیرحسین شریفی درباره مدیریت سینمایی ادوار مختلف گفت: همه چیز نسبی است و در زمان سیف‌الله داد و عزت‌الله ضرغامی امکان تولید کارهای باکیفیت، نسبتا فراهم‌تر بود؛ “آژانس شیشه‌ای” و “ضیافت” در دوران ضرغامی تولید شد و در دوران سیف‌الله داد هم بسیاری از فیلمسازان توانمند مثل بهرام بیضایی توانستند کار کنند.
این تهیه‌کننده ادامه داد: درباره انتخاب بهترین مدیران سینمایی نمی‌توان با قطعیت حرف زد ولی بدترین مدیران سینمایی مربوط به سالهای اخیر بودند چون متاسفانه پیشینه سینمایی نداشتند. مدیری که پیشینه نداشته باشد نمی‌تواند با سینماگران ارتباط بگیرد و مشکلات آنها را حل کند ولی مدیری که از اصحاب راستین سینما باشد قطعا می‌تواند بسیار بیشتر از هر مدیر دیگری مشکلات را رفع و رجوع کند.
وی افزود: انبوه مشکلات اقتصادی در سالهای اخیر گریبان، اهالی سینما را گرفت و متاسفانه مدیران سینمایی هیج سیاست‌ورزی تازه‌ای نداشتند و عجبا که سبک مدیریت شان قبل و بعد از کرونا، تفاوت چندانی نداشت یعنی همچنان چاق کردن بخش دولتی سینما با برگزاری محفل و جشنواره و کارگروه و… ادامه پیدا کرد و در این میان، بیت‌المال بود که به باد رفت.
تهیه‌کننده “حجر بن عدی” و “روزهاي بیقراری” اظهار داشت: همین که سینماگران حتی در اولویت دریافت واکسن هم نبودند، نشان دهنده عملکرد مدیرانی است که برای راه اندازی جشنواره‌های بی‌فایده و سفر به جشنواره های خارجی، بودجه دارند ولی برای درمان هنرمندانی که حین حضور در صحنه، کرونا گرفتند هیچ تمهیدی نیندیشیده و فقط نظاره‌گر اوضاع بودند.
شریفی تاکید کرد: مدیریت فقط سخنرانی و شعار دادن در مراسم تشییع هنرمندان نیست و اتفاقا بهترین مدیران آنهایی هستند که در شرایط بحرانی، برنامه‌هایی داشته باشند برای عبور دادن سینماگران از مشکلات ولی آنچه مدیران سینمایی این سالها نداشتند طرح و برنامه برای ارتقای اقتصاد سینما بود تا جایی که بسیاری از سینماگران بیکار شدند یا به مشاغل بی‌ربط، تن دادند. مدیران سینمایی حتی وام‌هایی که بابت تولید به سینماگران دادند را هم نبخشیده و در دل کرونا برای سینماگران، اخطار پرداخت وام فرستادند.
شریفی خطاب به رئیس جمهور جدید گفت: از سیدابراهیم رئیسی می‌خواهیم فردی را در مدیریت سینما بگذارد که گرفتار مدیریت سلیقه‌ای نباشد. سینما، مدیر سینمایی می‌خواهد که به چارچوب سینما پای‌بند باشد. مدیر سینما باید فضای کار برای تمام سینماگران را فراهم کند و نه اینکه فقط یک گعده بتوانند کار کنند و مابقی بیکار شوند.
وی ادامه داد: امیدوارم رئیس جمهور تازه، یک سینماگر اصیل که درد اهالی سینما را بشناسد بر مصدر سینما قرار دهد تا لااقل گرفتاری‌ها قدری التیام یابد. رئیس تازه سینما قبل از هر کاری بیاید و اقدامات رفاهی سریع برای التیام زخمهای سینماگران انجام دهد و برای این منظور هم نیاز به بودجه ویژه نیست و فقط کافیست از بریز و بپاشهای زیرمجموعه‌های دولتی سینما کم کرد. مثلا از هزینه جاری ارگان‌های سینمایی که اغلب شان در یک سال اخیر دورکار بوده‌اند، کم کنند و آن را صرف کمک به معیشت سینماگران نمایند. مدیر جدید سینما بعد از حل مشکلات رفاهی سینماگران به دنبال توزیع تسهیلات تولید میان تمام سینماگران شایسته و نه فقط معدودی ویژه‌خوار باشد.
