نمایش خانگی: نازنین صلح‌جو بازیگر جوان سینما که به تازگی فیلم “کارزار” ساخته شهرام اسدزاده را بر پرده سینماها داشت، با فیلم “شبگرد” ساخته فرزاد موتمن کارگردان ژانرگرای سینمای ایران دوباره به پرده سینماها بازگشته تا در یک فصل اکران، دو فیلم جدی بر پرده سینماها داشته باشد تا نوید چهره جدیدی در سینمای ایران را بدهد.

به نقل از تحریر نو  تفاوت ساختاری “کارزار” که یک درام اجتماعی آسیب شناسانه است با “شبگرد” که فیلمی است با روایت متقاطع و پرپرسوناژ، وجه تجربه‌گرای صلح‌جو را به نمایش گذاشته است.

نازنین صلح‌جو در “کارزار” و “شبگرد” دو شمایل متفاوت را ارائه داده تا توانایی‌های خود را نشان دهد و جا پای بازیگران زن بزرگ سینمای ایران بگذارد.

صلح‌جو کوشیده عین نقش را زندگی کند و به بیان بهتر ورای تکنیک‌گرایی،ازجمله بازیگرانی است که می‌تواند حس و حال کاراکتر را در دل درام بازنمایی کند.

نمایش خانگی/مجید ناصری: سریال “بازنده” ساخته امین حسین پور و تهیه‌کنندگی احسان ظلی پور به عنوان اولین تجربه سریال سازی کارگردان، کار شسته رفته‌ای است و در مجموع توانسته مورد توجه مخاطبان گونه جنایی قرار گیرد و یادآور این نکته باشد که سریال سازان ایرانی در گونه آثار جنایی هم می‌توانند تکنیک های تازه و بدیعی را ارائه کنند.

بازنده خیلی خوب داستان خود را شروع کرد و قسمت اول آن خودش یک فیلم کامل بود چون عناصر ایجاد تعلیق در ژانر جنایی را خوب رعایت کرده بود و در تلاش کارگردان و تهیه‌کننده برای اینکه داستان خود را فرازمانی-فرامکانی کنند، قابل تحمل بود.

بازی های بازیگرانی مثل علیرضا کمالی، صابر ابر، سارا بهرامی، رویا جاویدنیا خوب بود اما پیمان قاسم خانی انگار بی درک از فضای جنایی وارد کار شده و با همان گویش فیلمی مثل “سن پطرزبورگ” که البته ناشی از آن است که بازیگری را جدی نگرفته و شاید به خاطر عدم اقبال به تجربیات نویسندگی اخیرش،گریزی زده به بازیگری.

آنچه بسیاری به عنوان نقیصه بازنده می‌شمارند که فضای کار و طراحی صحنه ایرانی نیست چندان نباید محل مناقشه باشد چون اساسا بنا نیست هر داستانی را عین واقعیت تصویر کرد و اگر این طور باشد چه فرقی است میان مستند و داستان.

با مرور سریال بازنده و کلا سریال‌های جنایی این سال‌ها آنچه بیش از همه کمبود آن حس می‌گردد فقدان بازیگرانی است که بتوانند نقش‌های پلیس و کارآگاه های آگاهی را متنفذ و باتحکم نشان دهند. علیرضا کمالی خوب بازی کرده اما درنظر بگیرید اگر همین نقش را فرامرز قریبیان و جمشید هاشم پور با آن نگاه نافذ و عقابی خود اجرا می‌کردند چقدر اجرا متفاوت میشد.

هنوز هم اگر مقایسه کنیم می بینیم فرامرز قریبیان در آثاری مثل “سناتور”، “گناهکاران”، “قانون” یا جمشید هاشم پور در “آواز قو”، “شبیخون” و “چهره به چهره” چنان نقش‌های پلیسی را درآورده اند که واقعا هر بازیگر دیگری چاره ای ندارد جز آن که در همین حد و اندازه ها باشد.

“بازنده” تلاشی موثر است در ژانر جنایی و بهتر می‌شد اگر در آن نقش‌های کارآگاهی از بازیگران به مراتب باتجربه تری استفاده می‌کرد…

نمایش خانگی/مجید ناصری: چند ماهی میشود که آگهی جذب هنرجوی یک آموزشگاه بازیگری با تصویری از علی نصیریان با گریم «بزرگ آقا»ی سریال «شهرزاد» در نقاط مختلف پایتخت دیده میشود.

به گزارش سایت خبری-تحلیلی «نمایش خانگی» در این آگهی با جمله تبلیغاتی «وقتشه امسال دیگه یه حرکت جدید بزنی» و ذکر نام آموزشگاه از این گفته شده که در این آموزشگاه از اساتید چهره استفاده شده و به هنرجویان مدرک معتبر داده میشود.

تصویر میانه آگهی هم تصویر «بزرگ آقا»ست و طبیعی است که بسیاری را به این ظن بیندازد که علی نصیریان در این آموزشگاه منصبی خاص دارد.

با این حال علی نصیریان بی خبر از چنین آموزشگاهی خبر تدریس یا فعالیت اجرایی در این آموزشگاه را رد کرد. علی نصیریان به سایت خبری-تحلیلی «نمایش خانگی» گفت: این آگهی دروغ محض است. بنده در چنین آموزشگاهی تدریس ندارم و این سوءاستفاده را به طرق قانونی پیگیری خواهم کرد.

این بازیگر خاطرنشان ساخت: در ماههای اخیر در هیچ آموزشگاهی تدریس بازیگری ندارم و ادعاهایی نظیر اینکه مدیر آموزش یا مدیر اجرایی آموزشگاهی خاص هستم را شدیدا تکذیب میکنم.

انتقاد نصیریان از سوءاستفاده یک آموزشگاه بازیگری در حالی رخ می دهد که اعلانهای دیواری این آموزشگاه در بسیاری از نقاط مرکزی و شمالی شهر به وفور دیده شده است.

نمایش خانگی/منصوره بسمل: کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان از دهه پنجاه به این سو با ساخت آثار سینمایی ارزشمند در حیطه کودک و نوجوان، جریانی را به راه انداخت که در دهه شصت به اوج شکوفایی رسید. فیلم های مختلف از «دونده» و «آب، باد، خاک» تا «خانه دوست کجاست» و کلید به جشنواره های جهانی راه پیدا کردند و اصطلاح فیلم های کانونی پررنگ تر از گذشته شد. این روزها فیلمی روی اکران است که بسیار به سبک فیلمسازی کانون وفادار بوده و توانسته پای علاقمندان آثار اینچنینی را به سالن های سینما باز کند. فیلمی به نام «در آغوش درخت» ساخته بابک خواجه پاشا.

به نقل از سینماروزان «در آغوش درخت» که به لحاظ قصه و شیوه روایت مخاطب علاقمند به سینمای ایران را به یاد فیلم‌های کانونی می‌اندازد، قصه سر راست و در عین حال آشنایی دارد؛ زوجی پس از دوازده سال زندگی مشترک به پایان خط رسیده و قصد جدایی دارند، در حالی که دو پسر یازده و چهار پنج ساله دارند. وابستگی شدید دو برادر و تصمیم قاطع کیمیا و فرید برای جدا کردن این دو، نقطه عطف اصلی فیلمنامه این فیلم است که نقشی کلیدی در پیشبرد آن دارد. در این بین فوبیای کیمیا هم در پرده نخست فیلم مطرح شده و از آن به عنوان عامل اصلی جدایی فرید نام برده می‌شود. فوبیایی که ریشه در تخیل خود نویسنده داشته اما به خوبی در ساختار قصه جا افتاده است.

تاکید روی تابلوی ۱۵ کیلومتر تا ارومیه در همان اوایل فیلم، هم از زخم درونی زنی اهل تالش خبر داده و هم کاشت اطلاعات به خوبی صورت می‌گیرد. در یک سوم نخست نیز شخصیت‌های اصلی به اضافه رضا برادر جوان فرید معرفی شده و داستانکی هم با محوریت او و علاقه‌اش به دختری که در مغازه فرید کار می‌‌کند، شکل می‌گیرد.

نیمه میانی فیلم به لحاظ ریتم مشکلات زیادی دارد که به فیلمنامه آن بازمی‌گردد. جایی که جدایی دو برادر به مساله اصلی فیلم تبدیل شده و باید کیمیا و فرید را به درک تازه‌ای از زندگی برساند. در عین حال خواجه پاشا می‌توانست روی علاقه رضا به دختر جوان کارگر فرید و علاقه هردو به یک دختر به عنوان داستان فرعی بیشتر کار کرده و نیمه میانی جذاب‌تری را تدارک ببیند.

بابک خواجه پاشا در نخستین تجربه کارگردانی بلند خود، به خوبی از  اتمسفر منطقه آذربایجان غربی و اطراف ارومیه استفاده کرده و از آن به عنوان نقطه قوت فیلم خود بهره گرفته است. در عین حال او در انتخاب بازیگران‌اش هم خوب عمل کرده است. البته به جز روح الله زمانی که تیپیک بازی کرده و بازی‌اش تفاوت چندانی با سایر نقش‌هایش ندارد، مارال بنی آدم به واسطه تجربه سال‌ها حضور در عرصه تئاتر، شخصیت کیمیا را به خوبی آنالیز کرده و لایه‌های درونی پر از نوسان او را به شکل مطلوبی به نمایش گذاشته است. جواد قامتی هم در خلق فرید برون‌گرا موفق بوده و تیم دونفره خوبی را با بنی آدم تشکیل داده است. بازی گرفتن از بازیگران کم سن و سال هم در فیلم هایی از این جنس، سختی های خاص خود را داشته و خواجه پاشا به خوبی از عهده انجام آن برآمده است.

«در آغوش درخت» از آن دسته فیلم هایی است که قصه ساده و سرراست خود را به خوبی روایت کرده و تماشاگر را با خود تا پایان نگه می دارد.

نمایش خانگی/مجید ناصری: فصل سوم سریال “زخم کاری” با عنوان “انتقام” با پایانی طوفانی و کوبنده به سرانجام رسید و هم داستان شروع شده در این فصل را تمام کرد و هم مخاطبان را تشنه فصل چهارم نگه داشت.

فصل سوم زخم کاری بعد از افت محسوس فصل دوم و با شروعی ضربتی سعی کرده بود خاطرات خوش مخاطبان از فصل اول را تداعی کند به خصوص که مرتضی امینی تبار پاشنه آشیل فصل دوم، کنار گذاشته شد و به جایش جواد عزتی مجدد در نقش اصلی فصل سوم ظاهر شد.

فیلمیو به عنوان عرضه کننده سریال زخم کاری به خوبی دریافته بود هرچقدر که مخاطب از یک برند خاطره داشته باشد ولی باز داستان پردازی جدید است که می‌تواند فصلی تازه و جذاب بیافریند و برای همین بود که بر داستان سازی های پیچیده تر برای فصل سوم زخم کاری بسیار زیاد تمرکز شد و چفت و بست ارتباطات محکم شد و شخصیت ها نیز قوام یافته تر شدند.

فصل سوم زخم کاری در قسمت انتهایی خود هم تکلیف کاراکترهایی مثل طلوعی را مشخص کرد و هم نشان داد که تراش خوردن شخصیت مالک باید در دل درام رخ دهد و این اتفاقی بود که در فینال سریال با تهور مالک و سیلی به گوش سمیرا ی فم‌فتال، به خوبی نمود یافت؛ نمودی که می‌تواند باز یک بازی برای ورود به فصل چهارم باشد؟؟

زخم کاری۳ با ارفاق اجرای خوبی داشت و محمدحسین مهدویان کم کم فهمیده باید تکلیف را روشن کند و بازیگوشی های سوپر۱۶طور و فرار از عمق میدان را بگذارد برای مستندنمایی و در روایت کلاسیک-آن هم با ادعای نگاه به آثار شکسپیر- باید قبل از هر چیز دوربین و طراحی صحنه خود را کلاسیک و پایدار نماید. اتفاقی که در این فصل افتاد و چه در نماهای داخلی و چه نماهای بیرونی شاهد میزانسن های استاندارد و مطلوبی بودیم.

کامبیز دیرباز در فصل سوم زخم کاری برخلاف فصل دوم به مراتب بهتر شده بود؛ شاید به دلیل کاهش تمرکز داستان بر طلوعی که اجازه می‌داد نقشش را بهتر درک کند و به بیان بهتر قرار دادن فصل دوم روی شانه های او و امینی تبار، اصلا جواب نداده بود. نمی‌خواهیم نتیجه بگیریم که مهدویان فقط کنار عزتی به نتیجه می‌رسد ولی به هر حال حتی در لاتاری هم هادی حجازی فر را داشت که عصای دستش بود و دیدیم که جدایی از عزتی در “شیشلیک” با وجود حضور رضا عطاران باز به نتیجه مطلوب نرسیده بود چون افرادی مثل هادی حجازی فر و جواد عزتی بهتر از هر بازیگر دیگر، فضای کار مهدویان را می‌شناسند‌…

“زخم کاری۳” را می‌توان کنار سریال “گناه فرشته” جزو نقاط عطف کارنامه فیلیمو در سال جاری قرار داد؛ هر دو سریال با درکی بالا از اهمیت اپیزود به عنوان یک واحد مجزای داستانی برای قلاب‌گیری مخاطب تولید شدند و بیش و کم این اهمیت را تا فینال حفظ کردند و خوشبختانه نمره قبولی گرفتند.

نمایش خانگی/پیمان مقیمی: در کلیت هر گونه سانسور و توقیف درباره آثار هنری کار نادرستی است. جامعه موقعی که شاهد چنین روندی می شود پلتفرم ها و سایر پدیده های نمایشی مجاز دچار ریزش مخاطب می شوند و مخاطبان به سراغ شبکه های ماهواره ای خارجی روی می آوردند.

محمد احمدی تهیه‌کننده قدیمی درباره توقیف و تعلیق برخی آثار شبکه خانگی مثل برنامه “جوکر” و سریال “غربت” با بیان مطلب فوق گفت: مسئولانی که به این حربه ممیزی و توقیف روی می آورند از وقایع جهانی و رشد فضای مجازی بی اطلاع هستند و انگار نمیدانند که دیگر نمی شود چیزی را کنترل و سانسور کرد.

تهیه‌کننده “لطفا مزاحم نشوید” و “آزمایشگاه” افزود: اغلب تهیه‌کننده ها و کارگردانها از قوانین کلی موجود در شبکه خانگی و سینما مطلع بوده و با خط قرمزها آشنایی دارند و آنها را در کارشان مراعات می کنند پس بهتر است با زبان مدارا و تعامل با اهالی هنر و فعالان سریال سازی و فیلمسازی برخورد شود.

احمدی اذعان داشت: اغلب این توقیفها و ممیزی ها حاوی نگاه سلیقه ای مدیران مربوطه است و باید این نوع نگاه های سلیقه ای از بین برود تا فیلمساز بدون دغدغه بتواند اثرش را بسازد.

تهیه‌کننده “شاعر زباله ها” و “حریم” افزود: این همه فیلم و سریال در این چهار دهه و خرده ای تولید و عرضه شده و بسیاری هم بعد از توقیف، رفع توقیف شده اند و درنهایت دیده شده اند و مخاطب، بوده که تصمیم گرفته محصولی را ببیند و یا محصولی را نبیند. پس چاره راه نظارت فرهنگی فقط و فقط اعتماد به سازندگان آثار است و باید به تولیدکنندگان کمک کرد که بتوانند با حداقل ممیزی، پروانه گرفته و محصول خود را ارائه کنند.

این تهیه‌کننده در پایان گفت: امیدواریم هرچه زودتر مشکلات سریال “غربت” و برنامه “جوکر” حل شود تا صاحبان سرمایه ای که می‌توانستند پول خود را خرج ارز و سکه کنند ولی ریسک کرده و به سمت تولید فرهنگی آمده اند بیش از این متضرر نگردند. شما تصور کنید اگر هزینه میلیاردی تولید یک سریال را به دلار بدل کنیم حداقلش این است که سرمایه نمیسوزد ولی با توقیف، جز سرمایه سوزی، حاصلی نخواهیم داشت.

نمایش خانگی/پیمان مقیمی: مصطفی کیایی کارگردانی که پیشتر سریال “همگناه” را برای شبکه خانگی ساخته بود اخیرا درگیر تولید سریال تاریخی “هزار و یک شب” شده که به زودی در فیلیمو عرضه خواهد شد.

محسن کیایی بازیگر “هزار و یک شب” در گفتگو با فریدون جیرانی در برنامه ۳۵ میلیمتری اولین اطلاعات درباره این سریال را ارائه داده و از چندملیتی بودن پروژه گفت.

بنا به اظهارات محسن کیایی، سریال “هزار و یک شب” که برآمده از همان داستان های معروف هزار و یک شب است با همکاری فیلیمو و یک کمپانی معتبر ترک به تولید می‌رسد و روال طراحی و پیشبرد پروژه طوری بوده که سریال به جز ایران و ترکیه امکان ارائه در کشورهای حوزه خلیج فارس را هم داشته باشد.

نغمه ثمینی نویسنده سریال “شهرزاد” به عنوان نویسنده سریال “هزار و یک شب” در کنار کیایی بوده و سعی شده تا بخش های جذاب داستان های هزار و یک شب به سریال بدل شود‌.

محسن کیایی از این گفته که “هزار و یک شب” اولین سریال فرامنطقه ای ایران است که چه در تولید و چه در سوژه پردازی، نگاهی فرامکانی دارد تا بتواند مخاطبانی از ایران تا ترکیه و عربستان و امارات و هند و…، را به خود جلب کند.

برای تماشای گفته های محسن کیایی اینجا را ببینید.