نمایش خانگی/پیمان مقیمی: سریال “مو به مو” ساخته پرویز شهبازی تازه ترین محصول پلتفرم شیدا سرشار از جزئیات و مملو از ماجراهای ریز و درشت و تلخ و شیرین است.
اولا که اقدام درست شیدا در ارائه دو قسمت ابتدایی سریال در هفته اول را باید گامی جدی در احترام به مخاطب قلمداد کرد به خصوص در شرایطی که پلتفرم های رقیب حتی سریالهای چندفصلی را با خسّت در هفته ای یک اپیزود ارائه میدهند، شیدا عرضه سریال مو به مو را با ارائه دوقسمت استارت میزند.
ثانیا جزئی نگری، ظرافت در روایت و انتخاب فرم هماهنگ با جزییات که در ساخته های موفق شهبازی-دربند و عیار۱۴- دیدهایم، خوشبختانه در اینجا هم هست یعنی شهبازی فهمیده بازیگوشی و از این شاخه به آن شاخه پریدن به سبک فیلم “مالاریا” جواب نمیدهد و باید جزئیات و ساختار بصری را در خدمت ماجراجویی کاراکتر اصلی، تمام و کمال ارائه دهد به خصوص که اینجا ضدّقهرمان ذاتا ماجراجوست و مرض قمار هم دارد…
“مو به مو” بناست از بالا به پایین افتادن آدمی و بالعکس را مجالی کند برای نمایش هم تلخ ترین اتفاقات حول آدمیان شهرنشین و هم نمایش شیرینی های ولو موقتی که همزاد تلخی ها هستند و میتوانند حتی قهقهه خلق کنند حین تماشای تراژدی و همین نمایش عین تلخی و شیرینی بدون کلک است، که جواب داده.
پرویز شهبازی اولین بار است که سریال میسازد اما چون با پلتفرمی تازه کار ولی جاه طلب مثل شیدا کار کرده که ظرافت در انتخاب متن و سپس حفظ کیفیت اجرا را از سریال آبان تا بامداد خمار نشان داده بود، معلوم است که مشاوران آگاه کنارش داشته تا بتواند سریالی خلق کند که ساده ترین اتفاقات روزمره مثل پلمب یک اداره یا درگیری های زناشویی را به طنزی تلخ بدل کنند.
سریال “مو به مو” در بازیگری اثری پرتعداد و در عین حال استاندارد است که تا توانسته از تیپ سازی پرهیز کرده و فرعی ترین آدمهای داستان را در شخصیت های شناسنامه دار در کنار یا مقابل ضدقهرمان خود وارد و خارج میکند.
