نمایش خانگی/مجید ناصری: برنامه “کارناوال” تازه ترین تلاش رامبد جوان برای شکل دهی به محفلی سرگرم کننده و در عین حال رقابتی است که از طریق فیلمنت به شبکه خانگی عرضه شده است.
رامبد جوان اینجا سعی کرده به جای ترتیب دادن رقابت میان مخاطبان، آنها را در جای داور قرار دهد و سپس تعدادی از افراد ظاهرا حرفه ای را که در سال‌های اخیر از سینما و تلویزیون تا شبکه خانگی ردپای شان را دیده ایم به عنوان رقیب وارد باری کند.
شروع رقابت کارناوال میان علی اوجی و امیرمهدی ژوله رقم خورد؛ دو نفری که اخیرا بسیار در برنامه های پلتفرمی از مافیا تا شام ایرانی و جوکر و…، دیده شده اند.
آنچه رقابت را جدی تر کرد نه ساده انگاری علی اوجی -که یک گروه موسیقی ارکسترال را وارد کار کرد و حاصل تلاش آنها را ایده ی خود معرفی کرد بدون اینکه خودش حتی یک ساز بنوازد- بلکه تلاشی بود که ژوله برای ترتیب دادن به یک اجرای موزیکال دیدنی به سبک تئاترهای گلریز داشت. ژوله به همراه مهراب قاسم خانی متن خوبی حول مهاجرت نگاشته بود و با ترکیب حرکات موزون موزیکال و استندآپ کمدی شماری جوان، سعی کرد نشان دهد حتی در عامه پسندترین شرایط نیز می‌شود کار متفاوت کرد.
همین که علی اوجی در این رقابت به ژوله می‌بازد خود نشان دهنده سطح کیفی دو جور فعالیت هنری-یکی حاضری خوری و دیگری تلاش برای خلق است- و رامبد جوان خواسته یا ناخواسته وقتی مخاطب را داور می‌کند درنهایت الگویی از خواسته های مخاطب را دربرابر تولیدکنندگان هم قرار می‌دهد.
لابلای این رقابت معرفی عروسک تازه‌ی وردست رامبد -افتو-بمعنای آفتاب را شاهد بودیم که خوشبختانه در طراحی ظاهری و صداسازی به نظر کار نو و جدیدی است و می‌تواند فضای کار را بانمک کند. کارناوال بمانند همه محصولات شبکه خانگی، آگهی محور هم هست اما خوشبختانه طراحی نمایشی منحصربفرد تیزرهای تبلیغاتی باز یک وجه افتراق است میان این مجموعه و آنهایی که هر تیزری را با هر کیفیت لابلای برنامه میگنجانند.
رامبد جوان سال‌ها بعد از خندوانه حالا در کارناوال نشان داده که در همان سبک و سیاق جیم کری‌وار خود نیز به دنبال تجربه های جدید است و همین تجربه جدید و بازی دادن همکاران و داوری مخاطبان است که باعث می‌شود کارناوال را تقریبا کامل تماشا کرد و لذت برد.
اینجا مخاطب است که داوری می‌کند و اگر داوری مخاطب را همچنان بی حب و بغض نشان دهند قطعا یک رجحان بزرگ دارند بر انبوه کارهای مهندسی شده‌ای که مخاطب را فقط بازی داده و سرکار میگذارند. رامبد خیلی جدی به دنبال برگزاری بازی بین مدعیان فعالیت هنری است و الزامات این بازی را هم درست چیده و فقط باید بیخیال آن احیای خاطرات سرقت‌رفته خندوانه باشد که چیزی جز بازی دادن مخاطب نبود. زمانه، زمانه‌ی داوری مخاطب و بازی دادن آنهایی است که نام هنرمند را یدک می‌کشند…
